Komórka

Pamiętam fragment z jakiegoś wykładu.
Rzecz dotyczyła jakiegoś afrykańskiego państwa i lat pewnie tak 80 - tych ubiegłego wieku.
Otóż w jakieś osadzie biegła linia kolejowa. Pociąg raz na jakiś czas przejeżdżał. Ludzie się schodzili. Najpierw kilka osób, potem coraz wiecej i więcej. Zakładali tymczasowe obozy, czekajac na pociąg. Taka lotna wioska, jakby. Gotowali, kochali się, jedli, kłocili się, handlowali- takie życie w oczekiwaniu na pociąg. Aż w końcu pociąg przyjeżdżał, ludzie wsiadali, "obozowisko" pustoszało. A później znów- zaczynali się gromadzić. I tak jakoś to wszystko sobie leciało.
A nagle wielka zmiana! Otóż na stacji przybyło coś. To coś miało niewielkie gabaryty, ale znacząco wpłynęło na całość. Otóż przywieszono zegar na ścianie. I nagle zniknęły tymczasowe poczekalnie, a wszyscy zaczęli się spieszyć i żyć w rytmie wyznaczanym przez wskazówki.

Jakos bardzo mi przypadła do gustu ta opowieść, choć nawet nie wiem, czy jest prawdziwa ;)
Ja mam takie coś z komórką.

Nie mam w tej chwili telefonu stacjonarnego, ale rozważam, czy by takiego czegoś sobie nie sprawić. I wszystkie służbowe kontakty ograniczać do telefonu stacjonarnego, ewentualnie przekierowujac rozmowy.
Przecież można się nagrac, kontakt jest. Przeważnie się nie pali. Lub druga komórkę, włączaną o 9 rano i wyłączaną o 18.
Ostatnio szału dostawałam, bo ktoś dzwonił do mnie 20 razy w odstępie co 2 - 3 minuty. Nie bardzo mogę rozmawiać, jak jestem u klienta. Mozna się nagrać, można wysłac SMS, nie rozumiem zupełnie skad to przekonanie, ze jeśli się dysponuje czyjąś komórką, to również dysponuje się czyimś czasem. I to dowolnie.
Klienci dzwonią do mnie do godziny 22, czasem nawet później. Ot, przyszli z ogódka i im się spomniało, że mieli dzwonić.
Albo są na giełdzie ( giełda jest w nocy) i im się źle wybiera numer. I o godzinie np 3.30 dzwonią. I bardzo przepraszają, ze to pomyłka. No, bywa, tylko ja mam po spaniu, bo zawsze taki nocy telefon stawia mnie na baczność, że coś się stało...

Ostatnio rozmawiałam z klientką i mi mówiła, że pilnie musiała gdzies pojechać, a nie mogła znaleźć nikogo na zastępstwo. I córka jej mówi: mamo, ale przeciez ty masz klucz do tej kwiaciarni i możesz zamknąć i się nie przejmować tym, czy masz zastępstwo, czy nie. Bardzo mi się to spodobało i nawet wypaliłam pani z jakiegoś ubezpieczenia, która kilka razy wczesniej dzwoniła z jakąs super- interesujaca ofertą, a później to nie odbierałam. I pani do mnie miała pretensje, czemu nie odbieram, a ona juz tyle razy się fatygowała. No jej mówię, że jesli nie odbieram to widocznie nie mogę rozmawiać, albo nie chcę. A że to jest mój telefon, to ja decyduję, które połaczenia przyjmę, a które odrzucę. Widocznie nic nie można było zarzucić słusznosci mojego rozumowania, bo już więcej pani nie dzwoniła.

Tyle lat mam już ten numer, ze stał się częścią mojej tożsamości, jak imię, nazwisko, pesel... zawsze mi się wydawało, że to głupie tak ileś telefonów ze sobą nosić, ale coraz bardziej rozumiem te osoby, które rzeczywiście mają inny numer służbowy, a inny prywatny. I po jednym aparacie w każdej kieszeni...

W sumie to miała być notka o tym, jak łatwo dać się zniewolić.
Nie wiem, czy mi wyszło:)