niedziela, 23 stycznia 2011

Rozbieram się do rosołu

Kiedyś myślałam, że wszelakiej maści łańcuszki są jakieś takie ideowo ubogie...
Oświadczam, że zmieniłam zdanie ;)
Łańcuszki, nawet jeśli są ubogie, to i tak fajne :)

No, to przyłączam się.

Czego o mnie jeszcze nie wiecie? Hmm, bloga pisze coś 4 miesiące, więc materiałów nie nazbierało się za wiele, ale od co najmniej pięciu lat aktywnie uczestniczę w różnych forach, jeśli jeszcze czegoś nie napisałam, to to cud jest i nic innego :)
To może choć te nieznane szczegóły uporządkuję...

- Jestem ekshibicjonistka emocjonalna. Bardzo lubię pisać. Myśli układają mi się wprost w palcach- wystarczy tylko parę razy stuknąć i już. Dzięki pisaniu świat staje się bardziej uporządkowany. Do tego pisania często potrzeba mi widowni.

- Przerażają mnie rojące się mrówki. Tak jakoś na początku lata, mrówkom ( może niektórym mrówkom) wyrastają skrzydła i wyłazi takie cóś z pomiędzy płytek chodnikowych. W tym czasie staram się nie wychodzić z domu, albo chodzić po trawie, jeśli już koniecznie muszę wyjść.

- Dla relaksu lepię pierogi, albo prasuję. Nie wiem, czy to jakiś wstydliwy szczegół, ale zauważyłam, że ludzie dla relaksu to idą do baru ( ja nie znoszę), oglądają komedie, albo uprawiają seks. A ja lubię lepić pierogi :) Tak, jak w czasie pisania układam wtedy plany jak ocalić świat, albo inne. Jeść pierogi- już mniej.

- Uwielbiam dotykać i wąchać warzywa i owoce- stąd to zahaczające o patologię słoiczkowanie. Może nie o patologię, ale racjonalne to zbytnio nie jest. We dwójkę nie mamy takich mocy przerobowych, żeby te słoiczki do następnego sezonu przetwórczego wykorzystać, wiec je rozdaję.

- Śmieszy mnie bardzo film "Testosteron". Używam go w celu zaśnięcia. A mimo wszystko mnie śmieszy, jeśli się tak złoży, ze nie zasypiam w momencie kiedy Borys Szyc mówi: "a leż sobie... " No i podoba mi się Tomasz Karolak :) Nie rozumiem zupełnie, czemu tak wiele osób twierdzi, że on jest brzydal.

- Noszę kolorowe kiczowate skarpetki. W dodatku nosze je do "służbowego" stroju. Czasem czuję się jak, wtedy, kiedy chodziłam na haby ( nie wiem, jak to się pisze- słownik poprawia mi obie formy. Dla niewtajemniczonych: haby to taka wysoce naganna działalność zagrabiania owoców, czy też innych płodów z ogrodu sąsiada. Tej naprawdę demoralizującej czynności należy dokonywać wieczorową porą, zanim sąsiad spuści psy. Wykonuje się ją prawdopodobnie dla poczucia skoku adrenaliny- ale to ostatnie jest wyłącznie moim przypuszczeniem) No i te niedopasowane do reszty stroju skarpetki, wprawiają mnie w podobny nastrój, a świadomość, ze kiedy zegnę kolano skarpetki będą wesoło łypać, sprawia, że czuje się jak kot, który właśnie zeżarł śmietankę i z beztroską miną udaje, ze to nie on.

- Mięknie mi wszystko, co może zmięknąć, kiedy luby wydmuchuje mi powietrze  między palec wskazujący a środkowy.

- Na większości imprez, czy tez przyjęć, na które chodzę, zjadam wszystkie dekoracje półmisków wykonane z pomidorów i sałaty. Krążę z talerzykiem i wybieram dekoracje, całkowicie ignorując resztę. Jeśli tak się składa, że pomidory stanowią danie zasadnicze na talerzu- darzę je mniejszym zainteresowaniem.

- Panicznie boję się prądu. Jeszcze niedawno nie używałam suszarki, ponieważ trzeba ją włączyć do prądu.

Na tym chyba zakończę, choć tak naprawdę w tym stripteasie zdjęłam dopiero rękawiczkę ;)

Nie za bardzo się orientuję, kto już przyłączył się do zabawy, ani kto sobie łańcuszków nie życzy, bo poprzez budyń i sieczkę w głowie jakoś sobie te moje zachcenia blogowe odpuściłam, ale mam nadzieję, że nikogo nie obrażę, jeśli poproszę o przyłączenie się do zabawy Anovi i Miaukę

sobota, 15 stycznia 2011

Szczecin pełen przygód :)

Może głupio przyznawać się do takiego banału, ale zima mnie dołuje. Jakoś by tę wiosnę trza było zacząć czarować...
Od tego narzekania zewsząd ( a to na pogodę, zimę, brak pieniędzy, brak energii, rząd, drożyznę i inne) dupa się zaczyna marszczyć...
Tak swoja droga ;) fajnie się jest zakochać w styczniu :) przynajmniej jakąś porcje endorfin się organizmowi dostarczy i to inną niż czekolada ;)
Ja się nastawiłam na marzenia, co będzie jak już w końcu wszystko się zazieleni i poczułam tęsknotę za letnim cygańskim życiem...Za dalekimi wyjazdami, szukaniem noclegu przez 3 godziny, szybkim tempem życia, od którego naprawdę nieźle się można zafyrlać: bo to tak pięć nieznanych miast jednego dnia, nowych miejsc, szukania, za pierwszym rondem w prawo a za figurką w lewo, potem znów w lewo i znów w lewo. Nowych hoteli, nowych znajomych...Ludzi, którzy mają niezwykłe marzenia lub ciekawe pasje...Fotografowania wież ciśnień w nowych miejscach... Staranie się wnikać w rytm miasta. Obcego miasta, które jednak ma swój logiczny porządek, które można zrozumieć, przy odrobinie dobrej woli.

Miastem, które z tego mojego zrozumienia się wymyka jest Szczecin.
Z jednej strony nowoczesne, szybkie, tętniące życiem, energią, a z drugiej strony- bardzo zielone, pełne zacisznych zakamarów, sielskie wręcz, przytulne. Urocze w okolicach jeziora, i bardzo brzydkie w okolicy stoczni.
Fascynuje mnie.

Jeździmy do Szczecina już z 8 lat.
Za pierwszym razem- szok i kompletna dezorientacja. Luby bardzo zdenerwowany pytał bez przerwy- gdzie mam jechać, gdzie mam jechać- a skąd ja miałam wiedzieć, lżył mnie mianem pilota doskonałego.
Na jednych ze świateł, kiedy tylko trza było się zatrzymać, chwyciłam torebkę ( z dokumentami, pieniędzmi i kartami płatniczymi) i wyskoczyłam z auta z zamiarem wracania do domu pociągiem. Ale zmieniłam zdanie, hi.
Udało nam się znaleźć fajny hotel i jakoś połknęliśmy tę żabę.

Do tego hotelu jeździmy co roku i co roku błądzimy jeżdżąc w kółko po pobliskim rondzie...

W ubiegłym roku Szczecin dał nam równie mocno popalić.
Począwszy od tego, że kiedy przegapiliśmy stację benzynową przed wjazdem na obwodnicę- potem przez jakieś 30 km żadnej nie było.
Brakło nam paliwa prawie przed samym zjazdem do miasta.
Znalazł się jakiś miły człowiek, który na stację benzynową zaciągnął nas na sznurku. Autko dostało paliwo, za paliwo zapłaciłam kartą, ale jeszcze mi się przypomniało, że potrzebuję doładowanie do internetu, no i potrzebuję drobniejsze banknoty. Za doładowanie zapłaciłam gotówką. Jeszcze dopytałam kasjerkę o drogę i poszłam do auta. Pojechaliśmy do klienta,  wkładałam pieniądze do portfela, patrzę i jakoś ich mi się mało wydało. Oświeciło mnie, że chyba nie wzięłam reszty. No, ale jak tu wrócić, jak to stacja przy autostradzie, same prawoskręty. Obce skomplikowane miasto. Może jakby to była mniejsza kwota, to bym machnęła ręką.
Mówię do lubego, ze wracać przez miasto do poprzedniego zjazdu, żeby się włączyć znów do tego samego pasa, to absurd, szkoda czasu i paliwa. I żeby podjechać, ile się da, a resztę pójdę na butach. Tam, gdzie dało się zatrzymać auto to wydawało mi się, że to blisko, tylko przez łąkę trzeba przejść.
Tylko, ze jak w te chaszcze weszłam i podeszłam bliżej, to się okazało, że cała stacja jest okolona płotem...
No i tak szłam wzdłuż płotu- z dwa kilometry na pewno. Zziajana, z trawą we włosach, powykręcanymi na wertepach kostkami, ubłoconymi bucikami w końcu na tę stację doszłam, cały czas się zastanawiając, co mnie strzeli, jak się okaże na stacji, że jednak resztę wzięłam, tylko zgubiłam w jakimś innym miejscu.
Bardzo dobre wejście miałam ;) Takiego zaskoczenia malującego się na twarzy już dawno nie widziałam :)
" a skąd to pani idzie??? ", to mówię- chyba nie wzięłam reszty, a to mi się wydawało blisko, to szłam wzdłuż płotu" Kasjerka - " no, koledze się właśnie wydawało, że nie wydałam, ale sprawdziliśmy zapis z kamery i nie jest on jednoznaczny, a kasy jeszcze nie zdążyłam policzyć"
Policzyła kasę, jednak się okazało, ze nie wydała, przeprosiła, no ale ja musiałam jeszcze wrócić...tą sama drogą.
Wróciłam jakoś, wypiłam dwie butelki wody. Tego wieczoru bardzo szybko zasnęłam...

Już nie mogę się doczekać tegorocznego wyjazdu do Szczecina i tego, ze może  w końcu w tym roku uda się wypić to wino ze Smakosią...

środa, 12 stycznia 2011

Często śniłam taki sen...

usiadło mi na głowie stado czarnych wron. Przerażają, dziobią mi głowę, szeleszczą skrzydłami.
Czuję wielki wstręt do przyszłości i jakoś nie mogę w niej szukać pociechy.
Troszkę głupio tak wracać do przeszłości, ale nie mam innego pomysłu.

Takie małe ćwiczenie, zanim wpadnę w czarną studnię, w której sama sobie zrobie znów krzywdę: kiedy ostatnio byłam bardzo szczęśliwa? I przypomniał mi się taki sen.

Idę z kilkoma towarzyszami przez wysoki, cudnie zielony las. Z miedzy drzew prześwituje słońce i tworzy takie pionowe paski światła. Las jest chłodny i kojący.
Kończy się pionową skarpą, z której zrzucona jest lina.
Po tej linie wchodzimy na górę. To co na górze, bardzo kusi. Widać bardzo dużo słońca.
Czasem w połowie tej liny się budziłam. Spokojna, ale z lekkim niedosytem.
Czasem śniłam dalej.
Co było na górze?
Na górze było bardzo jasno, słonecznie. Osada, w której krzątali się życzliwi ludzie. Jest taki klasztor buddyjski chyba przywieszony do skał. I ta osada jest podobna- domostwa przywieszone do skał. I trochę taka tez jest podobna do wioski hobbitów, której widokiem zaczyna się "Władca Pierścieni".
To właściwie wszystko. Budziłam się szczęśliwa. Nie wiem czemu. Nic takiego przecież.
Czasem te sny się różniły jakimiś szczegółami- inaczej byłam ubrana, inaczej wyglądała wioska, ale zawsze przy tym towarzyszyło mi uczucie szczęścia.

Śniłam jeszcze jeden powtarzający się sen: zwiedzałam miasto zbudowane z muszli ;) Małych i dużych. Budynki były albo w kształcie muszli, albo zbudowane z małych i dużych muszli. Muszle były wtopione w asfalt, muszlami były wyłożone chodniki.
Nie wiem, czemu, ale umyśliłam sobie, ze to miasto to jest Barcelona :)
Chciałabym kiedyś pojechać do Barcelony.

Ciekawe czemu przestałam śnić takie sny?

poniedziałek, 10 stycznia 2011

Budyń

Niejadalny niestety.
Zalągł mi się w głowie i nie chce się wynieść.
Właściwie to nie jest mi źle, tylko tak jakoś nijak. Brakuje mi energii, każda próba wysilenia głowy kończy się tak, jakby chodzić w wacie.
Czyli diagnoza może być tylko jedna: ekspansywny budyń.

Miałam kiedyś takiego kolegę, który nie bał się mojego niewyparzonego ozora i w związku z tym rąbał mi swoją prawdę miedzy oczy. Złościło mnie to często, często wprawiało z zakłopotanie, ale tak właściwie to wzbudzało mój podziw ;) No i ten kolega mi kiedyś walnął na klatę: bo ty masz wszystko, o co inni ludzie walczą i dlatego tak grymasisz i kaprysisz. Zachowujesz się jak rozkapryszona księżniczka, strzelasz fochy na prawo i lewo. Ktoś cię musi przełożyć przez kolano i złoić tyłek.

(hmm... a czemu ja właściwie o tym piszę? budyń, budyń... aaa, już wiem)

Oczywiście wkurzył mnie, ale ta ksieżniczkowatość mnie jakoś zaczęła kłuć w oczy i postanowiłam za wszelką cenę udowodnić, że to nie jest prawda, albo chociaż jakoś ukryć, żeby się nie wydało.
I tak normalnie to mi jakoś idzie.
Ale w połączeniu z budyniem- wyłazi. I taka rozmemłana siedzę. Siedzę na dupie i podziwiam choinkę. Nazywa się to : kontemplacja.
Jojczyłam nawet tutaj, że chcę wolne mieć, że chce robić same przyjemne rzeczy, wychuchać sobie gniazdko, powoli rozwiązywać skłębione zaległe sprawy, mieć czas dla siebie, dla Mario.
No to mam :)
Uszami mi wyłazi, hi.
Do pracy bym poszła :)

A konkluzja miała być taka: poproszę o złojenie tyłka :)
Jednocześnie ostrzegam, że budyń jest silnie zaraźliwy.

to chyba wszystko... i tak dużo jak na stan mojej głowy...

sobota, 1 stycznia 2011

Staro-noworocznie :)

W pierwszy dzień roku chciałam złożyć wszystkim Czytelnikom wielu szczęśliwych chwil, dobrego zdrowia, oraz pieniędzy tyle, by nie trzeba było o nich myśleć. Tak nawiasem ;) - w sumie to żadna różnica, czy masz dużo pieniędzy, czy mało ( albo nic) o ile stać Cię na wszystko, co sobie wymyślisz ;) - gdzieś to przeczytałam i sobie myślę, ze to iście diabelska myśl.

O Sylwestrach właściwie chciałam napisać :)
Wczorajszy wieczór spędziłam w domu, w dwuosobowym zestawie gości. Przyjęcie było bardzo skromne, bo przelew, za który zamierzałam nabyć różne smakołyki, gdzieś zawisł i nie dotarł.
Może powinnam zacząć od tego, że ja NIE!NA!WI!DZĘ!!! bali sylwestrowych, oraz wymuszania na mnie jakieś radości z niewiadomego mi powodu.
Niemniej jednak zdarzyło mi się uczestniczyć kilka razy w życiu w balu.
Za czasów mojego pierwszego narzeczonego wybraliśmy się oczywiście na bal. Tak się pokłóciliśmy, że tamten sylwester zakończył się naszym rozstaniem. Nawet nie pamiętam, o co.

Przez kilka kolejnych lat, urządzaliśmy prywatki, raz byłam na takim zjeździe w Wiedniu ( tez fajnie było). No, ale kolejny narzeczony namawiał mnie na bal. Ja oczywiście nie chciałam, namawiałam, ze przecież mamy wolną chatę ( to były jeszcze te czasy ;))) ), ale jakoś mnie tak namawiał, ze namówił. Kolejny bal, kolejna awantura i kolejny "rozwód"...

Odkąd jestem z obecym Lubym, byliśmy dwa razy na balu sylwestrowym i dwa razy urządzałam awanturę w stylu włoskim- z rzucaniem różnymi przedmiotami itd. Widocznie trafił mi się jakiś bardziej odporny egzemplarz, bo jakimś cudem te sylwestrowe moje amoki nie zagroziły ( na razie) trwałości naszego związku ;)

Co ciekawe- nie mam takiego problemu z innego rodzaju balami- wszelkie karnawałowe, branżowe, wesela i inne odbywam pokojowo :) - stosownie ubrana, chwalę jedzenie ( jakie by nie było), dobrze bawię się przy muzyce ( jaka by nie była), mam dobry humor i jestem duszą towarzystwa. Tylko te sylwestrowe mi szkodzą ;)))
Dlatego postaram się już nie narażać na szwank mojego związku i na żadne bale sylwestrowe już nie chodzić.

Jeszcze mam małe ogłoszenie:
Zablokowałam możliwość dodawania komentarzy przez "anonimy". Teraz, żeby dodać komentarz, trzeba założyć sobie konto na googlu.
Przepraszam za wszelkie związane z tym utrudnienia ( szczególnie przepraszam osoby, które się podpisują), ale ja tu poruszam dość osobiste kwestie z mojego życia i uważam, ze mi się zwyczajnie należy wiedzieć, z kim mam do czynienia.
Mogę oczywiście usuwać komentarze niepodpisane- (z tego co zauważyłam jest to nagminną praktyką na innych blogach), ale mi się nie chce.
Mimo wszystko, mam nadzieję, że te utrudnienia nie wpłyną w jakiś znaczący sposób na możliwość komunikacji miedzy nami.

Szczęśliwości na Nowe :)