Budyń

Niejadalny niestety.
Zalągł mi się w głowie i nie chce się wynieść.
Właściwie to nie jest mi źle, tylko tak jakoś nijak. Brakuje mi energii, każda próba wysilenia głowy kończy się tak, jakby chodzić w wacie.
Czyli diagnoza może być tylko jedna: ekspansywny budyń.

Miałam kiedyś takiego kolegę, który nie bał się mojego niewyparzonego ozora i w związku z tym rąbał mi swoją prawdę miedzy oczy. Złościło mnie to często, często wprawiało z zakłopotanie, ale tak właściwie to wzbudzało mój podziw ;) No i ten kolega mi kiedyś walnął na klatę: bo ty masz wszystko, o co inni ludzie walczą i dlatego tak grymasisz i kaprysisz. Zachowujesz się jak rozkapryszona księżniczka, strzelasz fochy na prawo i lewo. Ktoś cię musi przełożyć przez kolano i złoić tyłek.

(hmm... a czemu ja właściwie o tym piszę? budyń, budyń... aaa, już wiem)

Oczywiście wkurzył mnie, ale ta ksieżniczkowatość mnie jakoś zaczęła kłuć w oczy i postanowiłam za wszelką cenę udowodnić, że to nie jest prawda, albo chociaż jakoś ukryć, żeby się nie wydało.
I tak normalnie to mi jakoś idzie.
Ale w połączeniu z budyniem- wyłazi. I taka rozmemłana siedzę. Siedzę na dupie i podziwiam choinkę. Nazywa się to : kontemplacja.
Jojczyłam nawet tutaj, że chcę wolne mieć, że chce robić same przyjemne rzeczy, wychuchać sobie gniazdko, powoli rozwiązywać skłębione zaległe sprawy, mieć czas dla siebie, dla Mario.
No to mam :)
Uszami mi wyłazi, hi.
Do pracy bym poszła :)

A konkluzja miała być taka: poproszę o złojenie tyłka :)
Jednocześnie ostrzegam, że budyń jest silnie zaraźliwy.

to chyba wszystko... i tak dużo jak na stan mojej głowy...