środa, 26 września 2012

Lokalne produkty

Wiele razy już pisałam, że jestem całym sercem po stronie tego, co jedyne i niepowtarzalne na świecie.
Świat jest taki ciekawy, szkoda go ujednolicac- jeden obowiązujący strój, identyczny na całym świecie kotlet, jedyny słuszny sposób na życie...

Trochę trudno jest o tym mówic, będąc w sytuacji "ubogiego krewnego", mniej zdolnej kuzynki, której udziałem przeważnie jest przysłuchiwanie się, jakie to cuda i powody do chwały mają inni...
Bo to, że mają- to jest fakt niezaprzeczalny...
Niemniej jednak ta kuzynka wcale nie jest taka uboga i mało zdolna.

Troszkę podobne są też lokalne produkty... Powstałe w konkretnych miejscach, w ścisłym związku z własnym, niepowtarzalnym środowiskiem, promowane z pasją i miłością.

Ja osobiście znam trzy takie przedsięwzięcia. A jest ich dużo więcej... I ciekawe, czy starczy mi życia, by poznac tez inne.
Inicjatywy ludzi, związanych z regionem, które mają na celu przyniesienie im osobiście dochodu, a także promują wielopłaszczyznowo region.

Pierwsza, to inicjatywa sadowników z Małopolski. Nie mają oni aż tak dużych sadów, jak w innych regionach Polski, wiec trudno im konkurowac. Mają za to coś cenniejszego- produkt regionalny i tradycję.
Niestety- swojego regionalnego produktu nie mogą legalnie sprzedawac, jak to się dzieje na całym świecie.
Tzn- mogą... ale warunki, które musieliby spełnic, sprawiają, że produkt przestałyby byc regionalny, a stałby się globalny...
To rodzaj absurdu, na który pistolet się sam w kapsie odbezpiecza...
Pewnie wszyscy wiedzą, o czym mówię...

Druga- to powidła strzeleckie i promowanie regionu Doliny Dolnej Wisły. Bardzo ciekawe przedsięwzięcie, któremu dodatkowego smaczku dodaje afera wokół powideł ;) Czy one Ci strzeleckie są, czy jakieś moze inne? Może i ta afera pomogła rozpropagowac trochę i produkt, i region.

Dziś jednak chciałabym się skupic na mazurskich serach.
Ponieważ dostałam kilka rodzajów do spróbowania.

O tym, że coś, co się nazywa "polskie sery zagrodowe" zaczyna byc głośno w świecie, to już od jakiegoś czasu wiadomo. I bardzo mnie denerwują stwierdzenia w rodzaju: " nie udaaa sięęęę, w Polsce nie ma kultury jedzenia sera", albo " phi, dobry ser to jest parmiggiano reggiano, w Polsce nie ma tradycji do produkcji serów", kultury można nauczyc, a tradycję stworzyc. A takie gadanie, tylko podcina skrzydła, niewielkiej grupie ludzi, którym się chce...

A tu śniadanie serowe ;)
Mój numer jeden to: ser z ziołami i konfiturą z czarnej porzeczki. ( konfiturę moje rączki wykonały i dorzuciłam do niej gałązki tymianku pomarańczowego)
Mój drugi numer jeden to ser śmietankowy średnio dojrzały, na chlebie maczanym w oliwce z suszonych pomidorów, z suszonym pomidorem.( suszone pomidory wykonały moje rączki, oliwka, to produkt uboczny moczenia się w niej pomidorów )
Mój trzeci numer jeden, to ser śmietankowy, ale mniej dojrzały, pokrojony w kostkę, z pomidorami, cebulą i oliwkami. Taka trochę sałatka grecka, ale nie grecka, tylko mazurska ;)

Mam jeszcze kilka pomysłów- np ser ( ten mój ulubiony, trzeci ;) ) w zalewie z czosnkiem i tymiankiem.
Jestem ciekawa, jak będą smakowac z gruszką, z chrzanem... Jej... aż szkoda, ze mam tylko jeden żołądek...

O serach mazurskich można sobie poczytac...

Myszura, bardzo dziękuję, że mi umożliwiłaś pokosztowanie tych cudeniek :)

A jak jest z Wami? Jak jadacie poza domem, to wybieracie potrawy, które znacie? czy takie, które są związane z regionem? Bo ja zawsze chcę próbowac czegoś regionalnego... Tylko, że nie ma... Najwyraźniej restauratorzy wychodzą z założenia, ze nikt tego nie będzie jadł... A ja bym jadła, gdyby tylko było...
Niedawno, w czasie spotkania naszego dostaliśmy do spróbowania babkę ziemniaczaną.  Ja tego dania nigdy wczesniej nie jadłam, a to takie dobre... Więc dlaczego wszyscy mi wmawiają, ze koniecznie musze lubic schabowego? I jeszcze, że to tradycyjna polska, zdrowa potrawa?
Dlaczego nie czerpac z tej bogatej tradycji, chłopskiej, biednej może, ale za to jakiej smacznej kuchni?
Dlaczego inni mogli z dań biedoty ( takich jak pizza, czy ślimaki) uczynic potrawy godne podawania na srebrnej tacy,a  my małpujemy cudze wzory, bezmyślnie wpuszczając je do własnej kuchni, a rugując stamtąd inne dania?
I nie mam nic do pizzy ( lubię, ale raz na kilka miesięcy mi starczy), do ślimaków też nie, ale chciałabym spróbowac kotletów z kaszy gryczanej, żurku z twarogiem i jeszcze innych rzeczy, których nawet w tej chwili nie umiem wyliczyc.

Edit:
Zamarynowałam sobie ser. Już się nie mogę doczekac, aż nabierze mocy urzędowej ;)



wtorek, 25 września 2012

Wyszło na moje...

Czyli praktyczny poradnik, jak tworzyc forum :)
Nie wiem, może gdzieś takie wskazówki w necie istnieją, ja takowych nigdy nie czytałam ( może i lepiej, hi)

Forum, ( jak chyba każde przedsięwzięcie ludzkie) musi miec jakąś ideę. Z bogatego wachlarza różnych wybierz sobie jakąs nadrzędną i nigdy nie o tym nie zapominaj. Jeśli zapomnisz, lub tej idei się sprzeniewierzysz- prawdopodobnie masz po forum. Jeśli zostaniesz postawiona/ny w konflikcie idei, zawsze musisz wybrac tę nadrzędną, dla której forum powstało. Nie daj sobie nakłaśc do głowy, że jakieś inne, cudze, są ważniejsze. A już szczególnie - nie daj sobie wmówic, że twoją ideą musi byc koniecznie wolnośc słowa. A jeśli juz dasz sobie wmówic- to egzekwuj całośc ( Wolnośc to zawsze i prawo, i obowiązek, oraz niesie w sobie koniecznośc ponoszenia odpowiedzialności. Wolnośc słowa także. )

Musisz miec świadomośc, że administrowanie forum, to czysto służebna rola. Jeśli chcesz forum, by wystawiac ołtarzyki dla siebie, to - jeśli nie masz charyzmy w stylu znanych z historii dyktatorów- odpuśc se forum i wybierz formułę bloga. Jeśli brakuje Ci pokory, to myślę, że mogę zagwarantowac, że bardzo szybko odbierzesz lekcje ;))) Nawet jeśli Ci się wydaje, ze wiesz najlepiej, warto słuchac cudzych racji. Warto też sobie uświadomic, że twórcy innych, też chcieli jak najlepiej. I za ich działaniami tez stały racje.

Zamknięte fora nie mają długiego życia. Intymnośc na takim forum bardzo kusi, ale zaduch zawsze sprzyja powstawaniu bakterii gnilnych... Tu też wyszło na moje, pewnie niektórzy Czytelnicy wiedzą, o czym mówię...

I jeszcze: nic nie przyspieszysz pompując forum sztucznymi działami, potrzebnymi dwa razy w roku, wprowadzisz tylko chaos i niepotrzebne zamieszanie, oraz tylko złudę, że forum żyje. Forum, jeśli żyje, to żyje emocjami i zaangażowaniem, a nie pustymi działami i reklamą.

Do napisania tego "poradnika" zainspirował mnie list, który otrzymałam wczoraj.
Mam zgodę na publikację fragmentu:
"Hej Aga. (...) chcialem Ci przekazac ze mialas racje co do moderowania forum; Nie da sie prowadzic forum bez banow i z calkowita wolnoscia slowa i nie banujac nikogo.
No coz.. zycie depcze wyobraznie,"

Żeby coś takiego napisac, trzeba miec jaja, więc myślę że moja satysfakcja, mile łechcząca moją próżnośc, a wynikająca z tego, że miałam rację, jest  do przełknięcia ;)))
A teraz wystaw tyłek, dam Ci kopniaka- na szczęście i za pomyślnośc kolejnych projektów. :)
I jak na Ciocię Dobrą Radę przystało... ;) Musisz zdefiniowac "wolnośc słowa" i umieścic ją w pewnym ( zhierarchizowanym) wszechświecie wartości, na właściwym jej miejscu. Chyba, że chcesz z niej uczynic wartośc nadrzędną.
Tylko po co?

Powinnaś/nieneś też wiedziec, że znajdą się osoby, które wezmą sobie Twoje wszystkie pomysły, jako swoje... W dodatku będą zaprzeczac, że to twoje pomysły- mimo, ze są doskonale udokumentowane na piśmie i nieźle zarchiwizowane...

Powinnaś/ nieneś też wiedziec, że przyjdą też osoby tylko po to, by cię różnorako wykorzystac- twoje pomysły ( ukraśc je -tak się na to mówi), zaangażowanie, miejsce, które z taką starannością mościałaś/ łeś ...

Oraz to, ze przyjdą ( trudno w to uwierzyc, ale tak właśnie jest) tylko po to, zeby cię kopnąc- po prostu kopnąc, nawet jeśli nazywają "obroną wolności słowa"- tak się nazywa najczęściej chamstwo, prostactwo i grubiaństwo...

czwartek, 20 września 2012

Odgrażałam się, że obsmaruje na blogu, hi

To obsmarowuję :P
W drodze powrotnej spotkałam się z jeszcze jedną osobą :)
Też niezwykłe spotkanie...
Też magiczne.
Też dziękuję :)

Wiedziałam, że jesteś mi duchowo bliski. Ale nie wiedziałam, ze aż tak ... mimo, że za uszy wyciągałeś mnie z czarnej studni. Mimo tego, ze wiesz o mnie takie rzeczy, jak mało kto... Byłeś przy mnie, kiedy się rozsypałam na milion kawałków...Nie oceniałeś, nie poganiałeś, nie mówiłeś, ze coś muszę. Słuchałeś mnie, miałeś siebie dla mnie...

Jesteś taki trochę kolczasty :)- pamiętasz, jak darliśmy sobie kudły :)... myślałam, że będziesz trzymał dystans, a Ty się okazałeś taki, jak sobie Ciebie wymyśliłam :), taki ciepły i troskliwy.
Uroczy.
Nie będę tu opisywac naszych wspólych chwil. Niech zostaną dla nas :)
Mam nadzieję, że będą jakieś jeszcze... Kiedyś, byc może...I że zabierzesz mnie na Powązki...
Piszę po to, żebyś wiedział, jak bardzo magiczne to spotkanie było dla mnie...
I jeszcze, żebyś wiedział, ze to dla mnie ma znaczenie.

Dziękuję.

( nie odpisuj, Przystojniaku, jesli  nie masz chęci, czy tam coś innego... Wiem, że czytasz, po prostu chciałabym, żebyś wiedział)


środa, 19 września 2012

Spotkanie

Jakiś czas temu umyśliliśmy sobie na gadkowym forum, że się spotkamy w większym gronie.
I tak zrobiliśmy.
Jakiś tydzień byłam w permanentnej euforii. Przed spotkaniem- euforia, w jego trakcie zaczęłam lewitowac, oraz ten stan utrzymywał się jeszcze później.
Reportersko to nie wygląda jakoś specjalnie interesująco- wysiadłam z pociągu- piłam, potem wsiadłam w inne pociągi, potem znów piłam, potem nie wsiadając do pociągu piłam nadal, a potem znów wsiadłam do kilku pociągów...
Jednak ludzie, z którymi się spotkałam wypełnili ten czas pociąg- picie- pociąg- picie, picie- pociąg tak niezwykłymi tresciami, że sprawiły, ze latałam pod sufitem.
Trudno opisac stany, wynikające z obcowania z niezwykłymi kobietami, dziesiątki godzin wypełnionych babskim gadaniem, śmiechami, łzami wzruszeń, zwierzeniami... Gadaniem o najważniejszych sprawach, oraz o pierdołach, takich, jak duże cyce, techniki makijażu, przymierzanie ciuchów...
Czas wypełniło też wspólne gotowanie :)

To zupełnie niezwykłe, jaką można więź poczuc z osobami w różnym wieku, różnych zawodów, różnych doświadczeń życiowych...

Zdaję sobie sprawę, że wszyscy przyczyniliśmy się, do tego, że to spotkanie było tak niezwykłe ( to za lekkie słowo, ale nie znajduję lepszego ciągle jeszcze), ale największa w tym zasługa Gospodarzy.
Użyłam liczby mnogiej, choc doskonale wiem komu pierwszeństwo się należy...
Należy się Gospodyni, która to wszystko wymyśliła "na żywioł"- zaproponowała, choc miała obawy.
Zorganizowała.
Dopilnowała.
Jednak piszę w licznie mnogiej, o Gospodarzach, ponieważ cała rodzina oddała nam ( gościom)- to, co jest kompletnie niewymierzalne- siebie i własne serca. Ich dom i częśc ich życia.
Cała wspaniała rodzina - mimo, że widzieliśmy się pierwszy raz w życiu- sprawiła, że czułam się ( czuliśmy się) tak dobrze i bezpiecznie.

Tak właściwie to ten wpis ( ;))))  ) to jest podziękowanie.
To jest bardzo trudno powiedziec, bo wyrazic takie emocje, powiedziec, że tez to czuję, jest bardzo trudno.
Jest taki przymiotnik " serdecznie"...
Troszkę wyświechtany, bo są serdeczne pozdrowienia, serdeczne życzenia- przy każdej okazji...
Dla mnie jednak słowo "serdecznie" brzmi inaczej- właśnie od serca...
"Niania Ogg (...) Uwielbiała słowo „serdecznie". Brzmiało bogato, jak również pobrzmiewało
ochrypłą alkoholową nutką." ( T, Pratchett, "Carpe Jungulum" s.6 )

Kiedyś mnie Sanna porównała do Niani Ogg...
Mam co prawda więcej, niż jeden ząb, nie jestem też ( jeszcze :P ) staruchą, ale z Nianią Ogg się identyfikuję...
I bardzo podoba mi się ten cytat.
I tak właśnie chciałabym podziękowac Gospodarzom- serdecznie, z całego serca, bo za oddane serce nie można ani podziękowac, ani odpłacic inaczej, jak właśnie sercem. I mam nadzieję, że jakoś zdołam to zrobic.
Powyższy cytat z Pratchetta bardzo pasuje do całego spotkania ;) Bogatego ( w treści, emocje i wzruszenia) i pobrzmiewającego lekko ochrypłą, alkoholową nutą ;))) ... no powiedzmy, że bardzo alkoholową nutą ;)))

Z całego serca dziękuję za to spotkanie.
Wszystkim, z uwzględnieniem tego, co napisałam powyżej.

poniedziałek, 10 września 2012

Lista szkód z niedzieli

Dzień, w którym się ewidentnie nie farci.
Czegom się nie chwyciła- spieprzyłam.

1. Żurek.
Kiedyś myślałam, ze się nie da zepsuc. Owszem da się. W zyciu czegoś takiego nie widziałam, ale po wlaniu zakwasu się... zważył. Zakwas i wywar ok, żurek - nie ok. Dziwne.

2. Przypalił się obiad. I nie, nie pochłonął mnie net, stałam przy garze a on się spalił.

3. Chleb. Bardzo łatwy chleb Ilki, robiłam już setki razy. Chyba zabiłam drożdże zbyt ciepłą wodą, bo nie wyrósł. Ale to nic. I tak postanowiłam go upiec. Wyglądał klasa. Skórka przyjemnie trzeszczała pod palcami, jednak w środku znalazłam ... surowe ciasto.

4. Oparzenia różnych czesci ciała.
Palec wskazujący lewej ręki oparzyłam o gorące blachy piekarnika. Prawej ręki - o gorący garnek.
Zbyt energicznie obracany pacek ziemniaczany prosto z patelni spadł mi na stopę.
Oparzyłam sobie brzuch, ale na to lepiej spuszczę zasłonę milczenia, bo i tak nikt nie uwierzy. Oparzony brzuch może nie jest tak spektakularny, jak krupnik wylany na plecy, ale rzecz w tym, że do oparzenia doszło w pewnym dziwnym ciągu zdarzeń, które chyba tylko ja potrafię zainicjowac. Pomyślę o wysokim ubezpieczeniu na życie. Jeszcze zanim luby napisze książkę o moich "przygodach".

5. Na koniec stłukłam lusterko. A teraz szukam drugiego. Żeby je też stłuc i odczarowac. I nie przejmowac się przesądami.

Ale humor nadal dobry :)
Cieszę się, że nie brałam się za przelewanie wina, bo pewnie też bym coś zrobiła, w stylu stłuczenia dymionu, albo rozalania wszystkiego na podłogę.


sobota, 8 września 2012

Hodowla...

...Drosophila melanogaster, czyli muszki owocówki. Rany!!!!
Hodowla nie celowa tylko przy okazji produkcji wina... Jeju... kiedyś pisałam, że mam schizę owadową - przerażają mnie rojące się owady. Nawet nie tyle przerażają, co brzydzą. Jak się mrówki roją, to nie wychodzę z domu, a jak już muszę- to chodzę po trawie...
A teraz to mam w domu.. aaałaaa.

Muszki się garną do przyszłego wina. Mam nadzieję, że to będzie chociaż dobre wino, a jak już nie takie dobre, to chociaż wino ;) Z racji uciążliwości mycia balonu, winogrona fermentują w garach. Jutro silonoręki odciśnie moszcz i mam nadzieję- muszki sobie pójdą.

Z okazji tego wina ( mam nadzieję, że wina ;>) poszłam kupic drożdże winiarskie, oraz zasięgnąc języka odnośnie produkcji wina. Pan bardzo chętnie ze mną porozmawiał, podpowiedział, że wino z ogrodowych winogron dobrze jest czymś zabarwic, ponieważ samo wino z takich winogron ma niezbyt ciekawy kolor rozpuszczonych landrynek. Podpowiedział sok z jeżyn, sok z jagód, albo z czarnego bzu.
Soku z jagód nie posiadam, jeżyny- owszem mogłabym nazbierac, ale wtedy naraziłabym swoją delikatną skórę na kontakt z taaaaaaaakimi wielkimi końskimi muchami, no i milionami komarów, więc padło na czarny bez.
Pojechaliśmy wczoraj do lasu, narwaliśmy bzu, a potem na naszą skarpę.
Oprócz czarnego bzu przywieźliśmy też jabłka i malutkie gruszeczki. Malutkie, ale pyszne.

No i w związku z tym dziś od rana robiłam sok z czarnego bzu- do wina i do picia. Kiedyś robiłam dżem z czarnego bzu i choc miał fajny jagodowy smak, to miał też dla mnie okropny drożdżowy zapach. Jednak sok jest go pozbawiony, więc będę go pic :), a może dotrwa lepszych czasów i zrobię Kruszynkową nalewkę?
W każdym razie - czarny bez przyciągnął kolejne muszki :/
Sok wygląda tak

Z jabłek zrobiłam mus, do którego dodałam strączek wanilii.
Jabłkowe skórki i gniazda nasienne zainicjowały produkcję octu jabłkowego. Na razie nie wygląda to zbyt spektakularnie...

Z gruszek powstało cudeńko :)
Gruszki w zalewie miodowej. 
Ponieważ moje trofiejne gruszki były naprawdę malutkie ( niewiele większe niż orzech włoski), zostawiłam je w całości ( nawet z ogonkiem), tylko obrałam ze skórki, zagotowałam minutkę, wraz z sokiem z cytryny, żeby nie straciły tego cudownego kremowego koloru. No i zamiast octu winnego, użyłam jabłkowego- ponieważ akurat mam. Nie wiem, jakie są gruszki, ale zalewa jest wykurwista w kosmos :)
Już to widzę :) gruszki z tej marynaty oblane płynną czekoladą :) i to będzie właśnie dekoracja mojego piernika staropolskiego, który w tym roku będzie w formie tortu :)
Gruszki miały robaczki, więc częśc musiałam jednak pocwiartowac- z tego będzie krem do piernika :)
Takie są piękne :)
Zostało mi trochę zalewy, a gruszki już wyszły, więc pocwiartowałam małe jabłuszka i wymieszałam z gruszkami. Do jednego słoiczka dodałam papryczkę chili, bo coś mnie pokusiło :)





Oprócz tego zrobiłam jeszcze napój z jabłek, gruszek i mięty, ale to nic ciekawego, wiec już nie robiłam obrazka.

Zrobiłam jeszcze staroświecką konfiturę z zielonych pomidorów, co mnie nauczyła robic Kokliko.
Konfitura to nic strasznego, tylko nie warto się zawalac surowcem- warto robic w małych rzutach, na przykład po kilo, czy dwa owoców, czy też "owoców". Konfitura nie wymaga dużo pracy, raczej ( jak większośc dobrych rzeczy)- starania i czasu. Zielone pomidory należy obgotowac w celu ściągnięcia skórki- troszkę inaczej niż z dojrzałymi pomidorami, które wystarczy sparzyc. Zielone pomidory trzeba chwilkę gotowac, po czym zanurzac w lodowatej wodzie i ściągac skórke. W przepisie Kokliko było też, żeby wydrążac miąższ, ale ja już któryś sezon tego nie robię- luby mówił, że konfiturze jego babci można się było natknąc na pesteczki i na kawałek pomidora też. Dlatego teraz tylko pomidory pozbawiam skórki wykrawam gniazda nasienne i kroję na ósemki- a później już tylko przez 3 dni zagotowuję i się konfitura robi sama :). A jak już jest- to ją zamykam w słoiczku i też jest piękna :)

Wyobraxcie sobie, jak pachnie u mnie w domu...
Joagodowo- jabłkowo- gruszkowo- waniliowo :)


Wczoraj, dziś, może jutro...

Jeśli szczęście, to chwile, to właśnie jestem szcześliwa.
Nic się takiego nie wydarzyło.
Pojechaliśmy wczoraj z lubym do lasu, narwaliśmy czarnego bzu, potem pojechaliśmy na naszą skarpę, zaopiekowac się jabłkami, gruszkami.
Odebrałam wiewiórkom ostatnie jedenaście orzeszków laskowych i nie mam cienia wyrzutów sumienia ;)- one miały całe drzewo :)
Potem pojechałam do Rybnika zakupic bilety. Nawet bardzo nieuprzejma pani w informacji mnie nie zdołała wybic z poczucia szczęścia. Chciałam zakupic bilety już na całą trasę, ale ponieważ będę jechała różnymi pociągami, w dodatku nie wiem dokładnie, o której godzinie, to kupiłam tylko do Warszawy i powrotny. ( mam nadzieję o tej podróży i tych spotkaniach - napisac we właściwym czasie)

Wyspałam się w końcu i od rana urzędowałam w kuchni, próbując zdążyc przed gwałtownie rozmnażającymi się muszkami... robiłam sok z czarnego bzu, gruszki w zalewie, mus z jabłek z wanilią, dżem z zielonych pomidorów i sok z jabłek, gruszek i mięty ( zrobię dokumentację obazkową ( tak, tak :) ) i następna notka będzie o hodowli muszek owocówek ;), teraz tylko chciałam zatrzymac tę chwilę jasnego spojrzenia w przyszłośc, optymizmu i uczucia, jakbym piła różowego szampana ( pożyczyłam sobie to powiedzonko od Abss)

Wiem, że przyjdą czarne dni rozpaczy, zmartwień, kłopotów, pralki w brzuchu. Ale dziś jest dziś :)

Miłego dnia wszystkim :)

poniedziałek, 3 września 2012

Jak nie urok, to przemarsz wojsk radzieckich

Jakiś czas temu obiecałam sobie uroczyście, że nie będę się przejmowac pierdołami. Że nie dam se włączyc już w brzuchu pralki, bo to mój brzuch i chyba ja powinnam decydowac...
Zepsute auto, w ogóle jego brak, miliony pierdół, które siadają na głowie i gryzą, jak komary.
Miało przemijac wszystko...Na jedno przemijające siada znów cztery...

Ja to robicie?

Ohmmm, jestem kwiatem lotosu, ohmmm, na przezroczystej tafli jeziora...

Kurwa mac ://///////////////
Nie działa.

sobota, 1 września 2012

Coś mi sie przypomniało właśnie

Przypomniało mi się, że 2 lata temu zaczęłam pisac tego bloga i powinnam popełnic jakąs rocznicową notkę.
Może nie tyle powinnam, co chcę.
W zasadzie to ja jestem zwierz forumowy i tak sobie pisałam na różnych forach i różnej tematyce, bo też i zainteresowania mam rozległe.
Zanim zaczęłam pisac bloga to jedno forum mnie zmęczyło i przestałam na nim pisac. A drugie forum mnie rozczarowało. W zasadzie to nic strasznego rozczarowanie jest cześcią życia, tylko rzecz w tym, że to drugie forum mnie rozczarowało BARDZO. Tak bardzo, że mi blokowało leciutkie przecież do pisania paluchy...
A trudno ograniczyc aktywnośc netową do prasówki wiadomości i robienia przelewów.
I tak szukałam swojego miejsca w sieci i pomyślałam, ze moze blog, chociaż wcześniej nie za bardzo się odnajdywałam w tej formule. Zreszta nadal się nie za bardzo odnajduję, nie tyle w pisaniu, co w społeczności. Chyba jeszcze się nie nauczyłam komentowac. Nie umiem pisac " o, to miło", " ładnie wygląda", a poza tym- nie mam pojecia dlaczego, ale moje komentarze są często odbierane jako agresywne, a ja naprawdę nie wyprowadzam suki do wybiegania na bloggera ;)))
No i tak sobie otworzyłam bloggera, zalogowałam się, tytuł bloga mi przyszedł sam do głowy - bo to własnie tak jest. Jak mi się zachce - to piszę. Jak mi się odechciewa- to nie piszę. Wtedy jeszcze prowadziłam firmę, wiec wiedziałam, że z czasem może byc kiepsko, stąd już w tytule taka asekuracja- ze może byc nieregularnie...
Ponaciskałam sobie te różne guziczki, które tam są, wybrałam tło, a później mnie Iwona poprowadziła za rączkę.
No i tak sobie już piszę dwa latka, jak mi się zachce.
To dzięki temu, że widziałam, że na blogu kiepsko się gada ( a przynajmniej mnie nie za bardzo idzie), którejś nocy tak se siedziałam i pomyślałam, że założę forum ... Wpisałam w google "darmowe fora", wybrałam jedno i ... o mało nie odpadłam przy wpisywaniu nazwy :D Kilkanaście mi odrzuciło, aż nawet wpisałam "mam to w dupie" :D- ale też odrzuciło. W końcu nazwa "gadki o dupie maryni" została przyjęta.
No i tak siedziałam, siedziałam, siedziałam, gapiłam się w panel administracyjny i kompletnie nic nie rozumiałam... Najtrudniejszą rzeczą, jaką mi się udało zrobic, było przekazanie uprawnień admina Iwonie :)
I też za chwilę będą dwa lata... Jeju, ile emocji... Aż mi się oczy szklą, jak sobie przypomnę. Może, zeby nie zapomniec, powinnam o tym napisac, a może to jeszcze nie ten czas. Kiedyś tak się wściekłam, że wylew do oka miałam. Teraz już jestem spokojniejsza :)

Tradycyjnie nie upiekłam tortu blogowi ;) Upiekłam za to babkę

No i jeszcze kolejna rocznica dziś. Tez całkiem zapomniałam, teraz mi się przypomniało...
Zapomniałam o tym, ze dziś skończyło się 17 wspólnych lat z lubym...On też zapomniał chyba...
No cóż, on przynajmniej dostał babkę :)

Dzięki, że tu zaglądacie jeszcze :)