Czemu wszystko ryjem?

Taki wpis zamierzałam popełnic ze dwa lata temu. Wtedy brakło mi weny i pomysłu na spuentowanie, dziś wracam do wersji roboczej :
Jakaś rozgoryczona jestem.
Zastanawiałam się, dlaczego jest tak niski poziom wzajemnych relacji?
Dlaczego przy najmniejszej pierdołowatej sprawie ludzie się biora za kudły, wrzeszczą na siebie.
Wczoraj byłam świadkiem takiego zdarzenia: Panowie zatrzymali swoje pojazdy na środku przebudowy ( zdaje się, ze jeden drugiemu zajechał drogę) zaczęli na siebie krzyczeć, wyzywać się od chujów, na koniec wysiedli z zamiarem bicia się.
Dlaczego jeśli klient przychodzi z reklamacja do sklepu, z reklamacją do której nie ma zbytnio prawa, bo nie ma paragonu, to próbuje słowną agresją, wyzwiskami krzykiem wymóc swoje?

Dziś jestem jeszcze bardziej rozgoryczona i rozczarowana poziomem i jakością życia i współżycia społecznego, publicznego.

W sumie to staram się, dla własnej higieny psychicznej unikac tego typu sytuacji. Telewizji nie oglądam ( i nie, nie aspiruję do przynależności do sekty wolnomyslicieli, którzy świadomie rezygnują z telewizora w domu. Ja po prostu nie oglądam. Nie mam czasu, bo ciagle jestem w necie. Nie mam też ochoty i nawet jeśli telewizor jest właczony, to ja natychmiast zasypiam. I głównie mi do tego służy. Jakbym miała kota, to pewnie kot by przejął funkcję telewizora i usypiałby mnie mruczeniem), dzięki temu omija mnie wkurw na głupotę, chamstwo i prostactwo.

Nie mam również ochoty na wciskanie mojej głowy na siłę do wiadra z pomyjami- z zasady nie czytam komentarzy na onecie, czy innych dużych serwisach.
Nie insteresują mnie plotkarskie serwisy. Jak dla mnie, komentowanie czyjegoś stroju, czy jakichś gaf w tonie sensacji, jest stratą czasu. Nie znam nawet z widzenia tych osób, które są tak szeroko komentowane.
Kiedyś mi system w komputerze padł, kiedy chciałam wyguglac, kto to jest Jola Rutowicz, bo mi nazwisko nic nie mówiło. Po wyguglaniu się okazało, że tylko straciłam czas, bo to, że się dowiedziałam tego, kompletnie nic nie wniosło do mojego zycia. Podobnie, jak " majtki Szostak", które mi się przewinęły przed oczami w kilku miejscach w necie. No to się dowiedziałam...
Otóż około tysiąca osób (!!!!!!!) uznało za ważne, żeby się wypowiedziec na temat tego, ze Pani Szostak założyła majtki. Nadziwic się nie mogę.
No, ale dobra, nie moja sprawa, jak sobie ludzie organizują własny czas.
Zresztą może to i jest interesujące, i to ja się nie znam.

Natomiast, bardzo wielki mój sprzeciw budzi personalne obrażanie.
Nie wiem z czego to wynika, ze tak tego dużo. Wszędzie. Często.
Nie lubię tłumaczenia zawiścią. Ale chyba tak jest, niestety. Jesli ktoś się wyróżnia, natychmiast wyciąga się kilkaset rąk by zrównac w dół. Na przykład- ktoś sobie pisze bloga, umieszcza różne treści, daje się poznac- siłą rzeczy, pisze o swoich poglądach, pokazuje swoje zdjęcia i nagle "onet poleca", i jeden z drugim czuje się w obowiązku zając etyczne stanowisko wobec treści i - czesto gęsto- autora. I nagle pojawia się kilkaset komentarzy w stylu- ty zdziro, ty świnio, ty pustaku, ty głupku, ty grubasie, ty chudzielcu, ty zboku ...
Jeszcze jedną kategorią często stosowanych obelg i zniewag, są te o charakterze seksualnym- kiedy brak argumentu, to się jedzie z koksem w stylu " syndromu niedopchnięcia/niedodupczenia/ niedorżnięcia", domniamania na temat erekcji lub jej braku, lub ( szczególnie ostatnio) orientacji seksualnej. I żeby było jasne- takim samym prostactwem są wystąpienia posłanki Pawłowicz, jak domniemania na temat orientacji Jarosława Kaczyńskiego. To nie o to chodzi, że jak Kalemu ktoś coś ukraśc- to żle, a jak kali komuś coś ukraśc- to dobrze. Ten poziom retoryki jest niedopuszczalny.

Albo może frustracją to należy tłumaczyc? Kopnie człeka pani w sklepie, bo ma zły dzień, kopnie urzędnik, kopnie lekarz, ZUS i skarbówka dołoży, mechanik zbluzga, ksiądz obrazi, sąsiad napluje na wycieraczkę i wyprowadzi psa na kupę wprost pod okno...

Moni mi przysłała taki obrazek ( przepraszam, nie znam autora), no kurde- jest coś na rzeczy:

W internecie dochodzi jeszcze poczucie anonimowości.

"Charakterystycznymi cechami uczuć tłumu, bez względu na to, czy uczucia te są dobre czy złe, są następujące: wielka prostota i wielka przesada. Jednostka, jako cząstka tłumu, upodabnia się pod tym względem - jak zresztą i pod wielu innymi - do ludzi pierwotnych. Jej umysł jest w stanie pojmować tylko całościowo, nigdy nie potrafi zagłębiać się w odcienie i etapy przejściowe. Przesadne uczucia tłumu potęguje jeszcze ta okoliczność, że jakiekolwiek objawione uczucie zdobywa szybko uznanie wszystkich - na mocy prawa zaraźliwości i sugestii - co zwiększa w dwójnasób jego siłę. Dzięki prostocie i przesadzie jego uczuć niedostępne są dla tłumu wątpliwości i niepewności. Tłum z jednej krańcowości zbyt szybko przerzuca się w drugą.

Gwałtowność uczuć jest jeszcze spotęgowana, zwłaszcza w tłumie heterogenicznym, przez brak odpowiedzialności. Pewność bezkarności, wzrastająca w miarę wzrostu liczebności tłumu, oraz świadomość chwilowej potęgi, którą czerpie on z własnej liczebności, tworzą warunki do powstawania w tłumie takich uczuć i czynów, na które nigdy by się jednostka nie zdobyła. W tłumie nieuk, głupiec i człowiek zawistny nie odczuwają swej bezsilności i nicości, a w ich miejsce pojawia się poczucie brutalnej siły, chociaż nietrwałej, ale za to potężnej.(...)

Przesada w tłumie dotyczy tylko uczuć, w żadnym zaś razie inteligencji. Dlatego jednostka należąca do tłumu cofa się w swym rozwoju intelektualnym. Tylko zatem w sferze uczuć tłum może wznieść się bardzo wysoko albo bardzo nisko upaść.(...)

Jeżeli przez moralność rozumieć będziemy ciągłe przestrzeganie pewnych norm społecznych i ustawiczne przeciwstawianie się egoistycznym popędom, to jasne będzie, że tłum jest zbyt zmienny i nazbyt gwałtowny, by mógł być moralny. Jeśli jednak do tego pojęcia włączymy przejawy takich cech, jak poświęcenie, bezinteresowność, ofiarność, prawość, to można powiedzieć, że tłum zdobywa się nieraz na bardzo wzniosłe czyny moralne.

Tłum bedąc zdolnym do mordu, podpalenia i każdej innej zbrodni, równocześnie jest w stanie wytężyć swe siły dla dokonania czynów wzniosłych i bezinteresownych, o wiele wspanialszych od tych, na jakie może się zdobyć jednostka."
Gustave Le Bon "Psychologia tłumu"

To wiele tłumaczy.
Mam nadzieję, że doświadczę kiedyś również tego, co podkreśliłam w ostatnim akapicie...
Na razie jestem tylko rozgoryczona.

I póki co sama staram się trzymac zasady, że nie warto się kopac z koniem.